"Een nieuw huis geeft je geen hand als je binnenkomt." De vriend met de meeste verhuis-ervaring zei het zo treffend. Het duurt maanden voordat je je echt helemaal thuis voelt. Ook als je in dat huis al 4 maanden bloed, zweet en tranen hebt geïnvesteerd en het er helemaal puik uitziet;-).
Loekie, één van onze twee katten, heeft dat ook aan den lijve ondervonden. Na 7 weken was hij het nieuwe huis zat en wandelde hij terug naar zijn oude vertrouwde buurtje. Hoe hij dat deed is me een raadsel: een ingebouwd compasje denk ik. Een week lang liep ik als een soort ontaarde moeder naar hem te zoeken, met een bakje voer in mijn handen 'Loekie, Loekie!' roepend.. nogal een sneue aanblik denk ik. Dat interesseerde me niks. Met een groeiend onbehagen over mijn verhuizing en een schrijnend gevoel van 'incompleetheid' deed ik er alles aan om mijn geliefde viervoeter weer terug te krijgen. Na een paar mislukte vangacties, een klein trauma voor Loekie, en een tetanusprik voor mijn lief Walter, hadden we hem eindelijk te pakken.
En nu zitten we met 30 graden warmte, wederom compleet maar continu met de ramen dicht, in ons mooie nieuwe huis met de grote tuin. Ik probeer het voor Loekie wat leuker te maken in huis. Mijn schuldgevoel was goed voor de omzet van de dierenwinkel. Of dit echt helpt? Ik hoop het. Ik vrees dat je een 'thuisgevoel' niet kunt kopen. Het is gewoon een kwestie van tijd, zowel voor de katten als voor hun 'personeel'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten