OVER MVO ENZO

‘MVO’, ‘MBO’, ‘Duurzaamheid’, ‘Cradle-to-cradle’, ‘People-planet-profit’ : het zijn niet langer ‘trendy termen’, maar inmiddels bittere noodzaak. Zo blijkt maar weer uit de afwijzing die ik vandaag nog ontving:

“… . Voor deze functie is de opdrachtgever op zoek naar kandidaten die over meer ervaring op het gebied van duurzaamheid beschikken…”

Tja, moet ik voortaan in al mijn profielen en op mijn website vermelden dat ik netjes mijn afval scheid, wel eens vrijwilligerswerk heb gedaan, wel eens een blinde man door de grote stad heb geleid, en water oplosbare verf heb gebruikt voor het schilderen van mijn huis? Aan de andere kant: als we allemaal niks deden aan ‘MVO’, ‘MBO’ en noem ze allemaal maar op, tja, dan werd de wereld er in ieder geval ook niet beter op.

Heb jij je wel eens afgevraagd wat je eigenlijk doet voor ‘een betere wereld’? In goede harmonie leven met partner en gezinsleden is op zich al een enorme stap op de goede weg natuurlijk, maar daarnaast? En doe je die dingen dan heel onzelfzuchtig, ‘voor een ander’, of eigenlijk toch ook een beetje voor jezelf?

Als ik eerlijk ben, en dat ben ik vaak, doe ik ze ook een beetje voor mezelf. Of “een beetje”, best wel veel eigenlijk. Vanavond ga ik naar het feest van Awareness: okay,ik ben een tientje kwijt voor dat goede doel Morning Tears, maar ik ga lekker leuke mensen ontmoeten, een beetje netwerken en zo. Op 6 november doe ik een paar uur mee aan de nationaltweetup (www.nationaltweetup.nl). Leuk voor dat goede doel Morning Tears, maar ook leuk om mezelf een beetje te profileren. Ik mag het niet hardop zeggen, maar dat hele mvo-gebeuren is gewoon goed voor ons ego en goed voor onze ‘zichtbaarheid’…

En toch hè, toch, iets goeds doen voor de maatschappij levert je vaak nog iets extra’s op. Een cadeautje dat je krijgt, wat je niet had verwacht. Wat dat is weet je van tevoren niet. Maar het is er beslist. Twee weken geleden vertelde een vrouw van stichting ‘Matchpoint’ nog dat een fotograaf, die ‘belangeloos’ foto’s had gemaakt tijdens een leuke dag voor gehandicapte kinderen, de leukste dag van zijn leven had gehad. Ik bedoel maar.  We schieten er toch wel wat mee op met zijn allen.

Gaten in de markt?

22 jaar geleden. Ik zal het nooit vergeten. Tijdens de marketingles op de HEAO had ik het idee dat de docent iets heel doms zei. Ja, ik was 18, nog niet gepokt en gemazeld. Nu weet ik zeker dat hij iets doms zei…

Een leerling: “We hebben tegenwoordig zo veel, alles is er eigenlijk al. Denkt u nou zelf dat er nog ‘gaten in de markt’ zijn?” Wat was het antwoord van deze bijzondere docent marketing: “Nee, volgens mij is de markt tegenwoordig compleet verzadigd.” Ik vond het een vreemd antwoord. Gaten in de markt zijn er altijd. Toch? Je moet ze alleen weten te vinden. Ik weet nog dat ik in dat jaar (1988) droomde van een paar rollerskates. Maar die dingen waren toen nog onbetaalbaar (en ca. 10 jaar later een rage). Ik had trouwens ook nog geen computer en geen mobiele telefoon, en wist niet dat ik het ooit nodig zou vinden om ze te hebben;-)

Een gat in de markt wordt door de meeste mensen pas ontdekt op het moment dat het al door iemand gevuld wordt. Ik noem maar wat: de gedachte “Oh ja, ‘Linkedin’, daar moet ik ook nog iets mee. Laat ik eens een training volgen.” Zo’n training bestaat al jaren natuurlijk. En die ene hele goede ‘Linkedin’-trainer is waarschijnlijk al lang bezig een volgende hippe training te ontwikkelen.

Wil je succesvol zijn, dan moet je als één van de eersten dat gat zien, daar waar anderen het niet zien. En durven investeren. Ondernemen heet dat.

Ik ontdek nog steeds eerder een gat in mijn hand dan een gat in de markt, maar ik help wel graag bedrijven met het vullen van de gaten die zij hebben ontdekt. Ik schrijf het verhaal van mijn klant in de taal van zijn klant. Ik kan bijna niks leukers bedenken. Ondertussen blijf ik dromen van paskamers met goede verlichting.

PS Goede linkedin-trainer gezocht? Google Vincent Smit of Judith de Pagter.